Samantha en Mark, eigenaren van Rilassato, delen persoonlijke verhalen via de blog en nieuwbrief. ‘Waarom?’, vraag je je misschien af. Wij vinden dat het ‘genieten van het leven’, waar Rilassato voor staat, nog intenser wordt beleefd wanneer we stilstaan bij onze strubbelingen en zwaardere momenten. Soms zijn onze verhalen luchtig, soms zakelijk en soms heel dicht bij ons privéleven. Deze editie bevat zo’n privéverhaal.

Praten over pesten blijft moeilijk. Waar moet je beginnen met je verhaal? Waarschijnlijk hebben de meeste mensen wel een pestgeschiedenis, maar voor iedereen had dit een ander effect. De gevolgen van mijn pestervaring zijn helaas erg effect. Het pesten begon bij mij in groep 3. Ik was 6 jaar en ik was al ‘anders’ dan de rest.


‘Ik kwam elke dag huilend thuis’
Het begon met kleine dingetjes, zoals een pen of potlood verstoppen, maar al snel werd het erger. Het pesten heeft mijn hele verdere basisschoolperiode geduurd; van groep 3 t/m groep 8 dus. Van groep 5 kan ik me zelfs maar amper dingen herinneren, omdat in dat jaar het pesten op z’n ergst was. Over de jaren heen werd ik altijd als laatste gekozen, ik vond mijn kleding na de gym in de prullenbak of onder de douche, mijn klasgenoten wilden mij niet aanraken omdat ik vlooien zou hebben, ik stonk en ik was altijd het buitenbeentje. En zo was er elke dag wat waardoor ik huilend thuiskwam en de volgende dag niet meer naar school wilde. Gelukkig had ik in groep 6 een juf die zag wat er gebeurde en tijdelijk werd het pesten een stuk minder. Helaas kregen we een jaar later een andere docent en begonnen de pesters weer. In groep 8 koos ik dan ook bewust voor een school waar bijna niemand uit mijn klas naar toe ging.

Van de eerste depressie naar de eerste uitgereikte hand
De eerste twee jaar van de middelbare school verliepen prima. Ik maakte wat vrienden en vriendinnen en deed alsof alles goed ging met me. Ik wilde niet dat iemand zag hoe kwetsbaar ik wel niet was uit angst dat het pesten weer zou beginnen. Terwijl ik van binnen kapot ging van de pijn, zag je aan de buitenkant niks. In het derde jaar van het vmbo-T kwam ik bij een maatschappelijk werkster terecht om te praten over mijn verleden. Toen ik na een aantal gesprekken vertelde ik dat ik de avond ervoor mijn eigen leven had geprobeerd te nemen, stuurde ze mij direct door naar een psycholoog. Zo werd op mijn 15e mijn eerste depressie vastgesteld. Ik heb toen ongeveer een jaar gelopen bij deze psycholoog en toen ging het weer beter met me. Ik dacht toen ook dat ik alles had verwerkt en ik weer gewoon lekker door kon gaan met mijn leven. Maar helaas, toen ik 17/18 was stak de volgende depressie haar kop op. Ik heb toen een poos met de vertrouwenspersoon gepraat op de school waar ik havo deed, want ik wilde niet weer naar een psycholoog.


EMDR: voor mij een cruciale stap
Ik had zo goed geleerd om dat masker elke keer weer op te zetten, dat ik dat nu ook weer deed. Ik ging weer door en van binnen ging ik nog steeds elke dag kapot. Na de havo ben ik in Tilburg gaan studeren voor docent Engels. In mijn tweede jaar, toen ik 20 was, ging ik weer naar een psycholoog. Er was weer een depressie vastgesteld bij me, nummer 3 ondertussen. Deze psychologe gaf mij de mogelijkheid om EMDR, therapie die in wordt gezet bij traumaverwerking, te gaan volgen bij een andere psycholoog op school. Tijdens de EMDR-therapie haal je een pijnlijke herinnering op. Op het moment dat je de herinnering levendig voor je ziet, heb je hem in jouw werkgeheugen geplaatst. Terwijl je de gebeurtenis voor je blijft zien, vraagt de therapeut je zijn of haar vingers of een lichtje met je ogen te volgen. Andere methodes zijn het volgen van piepjes met een koptelefoon of buzzers die afwisselend in je linker- en rechterhand trillen. Ze doen allemaal hetzelfde: ze zorgen voor afleiding van je werkgeheugen. Het werkgeheugen raakt vol en de nare herinnering verliest langzaam haar emotionele lading.


‘Alsof er een andere dame voor mij zit’
Ik besloot EMDR een kans te geven. En hoewel de sessies de meest intense zijn die ik ooit heb meegemaakt, hebben ze mij enorm geholpen in het proces om mijn wonden te helen. Na een aantal sessies liep ik het kantoor van mijn andere psychologe in en ze zei “Het is alsof er een andere dame voor me zit”. Ik voelde me ook zoveel anders, alsof een groot deel van alle zwaarte die ik bij me droeg van me af was gevallen. EMDR is een van de dingen die mij heel veel heeft geholpen.

Mijn dochter redde mijn leven
Ondanks de grote meerwaarde van EMDR, heb ik 6 depressies meegemaakt in de afgelopen 12 jaar, waarvan 1 in combinatie met een burn-out. En dat terwijl ik pas 27 ben. Mijn laatste depressie begon rond de eerste lockdown (maart 2020) en is een van de heftigste die ik heb meegemaakt. Ik denk dat dat ook kwam doordat ik nu ook een dochter heb waarvoor ik moet zorgen. Dat maakte deze depressie extra zwaar, maar zij is tegelijk de reden dat ik hier nog zit. Voor haar heb ik gevochten om uit deze depressie te komen en zij weet het dan misschien niet, maar ze heeft mijn leven gered. In het afgelopen jaar heb ik de keuze gemaakt om antidepressiva te gaan slikken. Iets waarvan ik altijd heb gezegd dat ik dat nooit zou doen, maar oh wat ben ik blij dat ik die keuze heb gemaakt. Het helpt mij enorm en ik zie het zo; voor mijn astma gebruik ik een puffer en voor mijn mentale
gezondheid gebruik ik antidepressiva. Het maakt mij dan ook niet uit als ik dit nog de rest van mijn leven moet slikken.


Gelukkiger dan ooit, maar ik ben er nog niet
Ik ben er nog niet. Ik heb nog steeds last van problematiek die mede voortkomt uit het pesten en daar werk ik nog hard aan. Maar ik kan ook eerlijk zeggen dat ik nog nooit zo gelukkig ben geweest als ik nu ben. Ik ben nog nooit zo blij geweest met wie ik nu ben. Ik zou het pesten nooit aan iemand toewensen, maar het is wel onderdeel van mijn verhaal en ik zou mijn verhaal niet willen veranderen omdat ik niet wil veranderen wie ik nu ben.


Saluti,
Samantha